Kur’an’ın Hıristiyanlara Yönelik Çağrısı
İsa a Allah’ın elçisi ve Ol! Kelimesidir. Allah’ın “ol” kelimesi ile varlık sahnesine çıkmak bakımından, İsa a ile bizim aramızda bir fark yoktur. (4/171-172)
“Meryem oğlu İsa” vurgusu (Maide, 5/17, 72-75.) Kur’an’da sürekli tekrarlanmıştır. Bunun anlamı İsa a’ın Allah’ın oğlu olmadığı, bir insan çocuğu olmak bakımından bağımlı ve aciz bir varlık olduğunu, dolayısıyla tanrı yada tanrının oğlu olamayacağı vurgulanmak istenmiştir.
Bütün peygamberler gibi İsa a da aynı ortak mesaj olan Tevhid’e çağırmıştır. Kur’an tüm insanları müşterek kelime’ye (Tevhid’e) çağırmaktadır: “......” (Ali İmran,3/64.)
Kur’an’ın Diğer Kitaplar içindeki Yeri
Kur’an her devirde Yüce Allah’ın elçilerle ilahi yasalar, yargılar vahyettiğini çok sayıda ayette vurgulamaktadır.
Kur’an’da İbrahim peygambere verilen sahifelerden, Musa peygambere verilen sahifelerden, Davud peygambere verilen mezamir/Zebur’dan, İsa a’a verilen İncil’den söz edilumektedir.
Eskilerin Kitapları/vahiyleri ifadesi ile de bilinen ve kalıntıları bize ulaşan kitaplar, sahifeler dışında da mesajların olduğuna işaret edilmektedir.
Kitabı Mukaddes iki bölümden oluşmaktadır: Eski Ahit:Tevrat ve mezmurlar; Yeni Ahit; İncil.
Gerçekte Kitabı mukaddes değişik dönemlerde yaşamış farklı üsluplara sahip din adamlarınca yazılmıştır. İçerisinde tarihsel malumatlar, dini ve siyasi söylemler, dualar, felsefi diyaloglar ve çeşitli kanun metinleri bulunmaktadır. Eski Ahit’te peygamberlere indirilen vahiy kalıntılarının dışında onlara ait hadisler, hahamlara ait sözler bulunmaktadır. Yeni Ahit’te/İncil’de ise bizzat kitaplara ismini veren yazarlarıdır: Matta, Markos, Luka, Yuhanna.
Hahamlar üretip yazdıklarına Musa imzasını kullanmakta veya hiç kaynak belirtilmemektedir.
“Bilge bir kimse Süleyman imzasını kullanmakta, kehanet sahibi biri eğer kendi ilham damarında Büyük İşaya’yı hissediyorsa, gönüllü olarak “İşaya” imzasını kullanabilmektedir. Çok eski devirlerde yaşamış kendi kitaplarını çok önemli sayan ve ayrıntılı bir rapor bırakmış birkaç yazar (Esdras, Nehemie, Zorobel) bir yana bırakılacak olursa, Kitab-ı Mukaddes yazarları, genellikle söyledikleri şeyin arkasına çekilerek kendilerini gölgede bırakmışlardır.”
İsa a Allah’ın elçisi ve Ol! Kelimesidir. Allah’ın “ol” kelimesi ile varlık sahnesine çıkmak bakımından, İsa a ile bizim aramızda bir fark yoktur. (4/171-172)
“Meryem oğlu İsa” vurgusu (Maide, 5/17, 72-75.) Kur’an’da sürekli tekrarlanmıştır. Bunun anlamı İsa a’ın Allah’ın oğlu olmadığı, bir insan çocuğu olmak bakımından bağımlı ve aciz bir varlık olduğunu, dolayısıyla tanrı yada tanrının oğlu olamayacağı vurgulanmak istenmiştir.
Bütün peygamberler gibi İsa a da aynı ortak mesaj olan Tevhid’e çağırmıştır. Kur’an tüm insanları müşterek kelime’ye (Tevhid’e) çağırmaktadır: “......” (Ali İmran,3/64.)
Kur’an’ın Diğer Kitaplar içindeki Yeri
Kur’an her devirde Yüce Allah’ın elçilerle ilahi yasalar, yargılar vahyettiğini çok sayıda ayette vurgulamaktadır.
Kur’an’da İbrahim peygambere verilen sahifelerden, Musa peygambere verilen sahifelerden, Davud peygambere verilen mezamir/Zebur’dan, İsa a’a verilen İncil’den söz edilumektedir.
Eskilerin Kitapları/vahiyleri ifadesi ile de bilinen ve kalıntıları bize ulaşan kitaplar, sahifeler dışında da mesajların olduğuna işaret edilmektedir.
Kitabı Mukaddes iki bölümden oluşmaktadır: Eski Ahit:Tevrat ve mezmurlar; Yeni Ahit; İncil.
Gerçekte Kitabı mukaddes değişik dönemlerde yaşamış farklı üsluplara sahip din adamlarınca yazılmıştır. İçerisinde tarihsel malumatlar, dini ve siyasi söylemler, dualar, felsefi diyaloglar ve çeşitli kanun metinleri bulunmaktadır. Eski Ahit’te peygamberlere indirilen vahiy kalıntılarının dışında onlara ait hadisler, hahamlara ait sözler bulunmaktadır. Yeni Ahit’te/İncil’de ise bizzat kitaplara ismini veren yazarlarıdır: Matta, Markos, Luka, Yuhanna.
Hahamlar üretip yazdıklarına Musa imzasını kullanmakta veya hiç kaynak belirtilmemektedir.
“Bilge bir kimse Süleyman imzasını kullanmakta, kehanet sahibi biri eğer kendi ilham damarında Büyük İşaya’yı hissediyorsa, gönüllü olarak “İşaya” imzasını kullanabilmektedir. Çok eski devirlerde yaşamış kendi kitaplarını çok önemli sayan ve ayrıntılı bir rapor bırakmış birkaç yazar (Esdras, Nehemie, Zorobel) bir yana bırakılacak olursa, Kitab-ı Mukaddes yazarları, genellikle söyledikleri şeyin arkasına çekilerek kendilerini gölgede bırakmışlardır.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder