Hayat İçinde Sahnelenen Kesintisiz Tevhid-Şirk Mücadelesi
Roma’nın siyasi-askeri desteğini alan Pavlus’un Hıristiyanlık üzerindeki yıkıcı etkilerine rağmen yine de her dönemde Din’in gerçek karakterini anlayıp yaşayanlar buluna gelmiştir. Kimi zaman fakir anlamına gelen “Ebionitler” olarak da anılan gerçek Hıristiyanlığın temsilcileri Nasraniler, ikinci yüzyıldan itibaren Pavlusçular tarafından “Heretic/sapkın” olarak ilan edildiler.

Nasraniler (Ebionitler) Musa şeriatına uygun olarak yaşıyor, sünnet oluyor, domuz eti yemiyor ve cumartesi yasağına uyuyorlardı. Pavlusçu Hıristiyanlar siyasi desteğini aldıkları Roma Yönetimi’ne sığınarak onlara karşı baskı kuruyorlardı.

Ebionitler -yani Nasraniler- Pavlus’u sahtekar olarak görüyor, Hz. İsa’nın tanrı değil, normal bir insan olduğunu söylüyorlardı. Ms. 325 yılında toplanan İznik Konsili’ne kadar muvahhid Hıristiyanlar varlığını tüm baskılara rağmen korumaya devam etmiştir. Ancak Roma İmparatoru Konstantin’in gölgesinde toplanan bu konsil Pavlus’un tasavvurunu resmileştirmiştir. Bu konsilde Tevhid geleneğine bağlı Ariusçular ise heretik/sapkın ilan edildiler.