GERÇEK İNCİL TARİHİ

Hırıstiyanlık Gerçekleri

İncil i okudunuzmu? Biz okuduk ve bulgu ve düşüncelerimizi 

GERÇEK İNCİL TARİHİ
Tony Bushby in Yeni Ahit’in sahte kökeni başlıklı yağuuzısından
tercüme edilmiştir.(1)

İnik İkonu

Kilise ne bilmenizi istemez?
Hıristiyanlığın 20 asır önce kısa bir dönemde meydana geldiği iddia edilen bazı olaylarla ayakta
durduğu veya düştüğü için başka bir dine benzemediği genellikle vurgulanmıştır. Bu hikayeler
Yeni Ahitte sunulmuştur, ve ortaya çıkan yeni kanıtlarla onların tarihi gerçekleri temsil
etmediği açıkça belli olacak.
Kilise bunu söyleyerek itiraf eder:

Hıristiyanlığın menşesi ve erken gelişimi hakkındaki belgesel kaynaklarımız esas olarak doğruluğunu büyük ölçüde hafife alma gereğinde olduğumuz Yeni Ahit kitaplarıdır. (2)

Kilise Yeni Ahiti hakkında olağanüstü kabullenmeler yapar. Mesela, bu yazıların menşesini tartışırken, bir araya getirilen en seçkin akademisyenlerin görüşüne göre İnciller Hıristiyan döneminim ilk yüzyılına kadar bile geri gitmez. (3)
Bu açıklama rahipliğin en eski İncillerin İsa nın ölümünü takiben 10 yıl buyunca kademeli olarak yazılmıştır iddiası ile çatışır.
Bir dikkate değer ifadeyle Kilise dahasını itiraf eder:

Günümüze kadar ulaşan el yazmaları (Yeni Ahite ait) 4. yüzyıl ortalarının ötesine ulaşamamaktadır.(4)

Buda bir İsa Mesih Filistin kumlarında yürüdüğü iddiasından yaklaşık 350 sene sonradır ve Hıristiyan menşelerin doğru hikayesi tarihin kara derinliklerine kayar. Bununla birlikte 4. asıra kadar Yeni Ahit lerin olmamasının br nedeni var: o zamana kadar bir incil yazılmamıştır ve burada bütün zamanın en büyük yalan beyanına kanıt buluruz. İlk defa parça yazıların bugün bilinen Yeni Ahit (New Testament) halinde derlenmesi için yetki veren Biritanya doğumlu Konstantin dir(272-337). 306 senesinde babasının ölümünden sonra Konstantin Britanya, Galya, ve İspanya kralı olduktan sonra bir dizi muzaffer savaşları sonunda Roma İmpartoru olur. Hıristiyan tarihçiler o zamanların kargaşasına acık veya hiç ipucu vermezler ve Konstantin i erafında olup biten tüm insani olaylardan hariç, havada askıya alırlar. Gerçekte, Konstantin in önündeki en büyük mesele lerden biri din adamları (prezbiterler) arasında süre gelen kontrol edilemez bozukluk ve çok sayıda tanrılara olan inançlarıydı. Farklı tanrılara inanan  din adamları (prezbiterler) arasında süre gelen kontrolsüz düzensizlikti.
Günümüz Hıristiyan yazarlarının çoğunluğu dinlerinin gelişimi hakkındaki gerçekleri
bastırır ve Konstantin in bugün kilisenin babaları sayılan din adamlarının
(presbiterlerin) itibarsız karakterlerini frenleme çabalarını gizlerler. (5)
Konstantin onlar için “çıldırmış” (6) diyordu.
Onlar tarafından açıklanan “hitabetin tuhaf tipi” yerleşik din sistemi için bir
meydan okumaydı.(7)
Eski kayıtlar presbiter lerin gerçek tabiatını ortaya çıkarır, ve onların temsil
ettiği düşük saygınlıkları günümüz Kilise tarihçileri tarafından kurnazca örtbas
edilmiştir. Gerçekte onlar (prebiterler):

“…garip paradokslar öğreten en rustik (kırsal) arkadaşlardı. Onlar
söylemlerini duymaya sadece cahillerin uygun olduğunu açıkça ifade ettiler… Onlar
asla daha erdemli ve daha iyi tür çevrelerde gözükmediler, ama her zaman kendilerni
cahil ve kültürsüzler arasına davetsiz girmeye, hileler oynamak için fuarlar ve
pazarlarda başıboş gezmeye özen gösterdiler…. kendi yalın kitaplarını eski
masalların şişman domuz yağıyla şişirdiler…ve onlar hala az anlıyorlar.. ve
parşomende saçma sapan yazarlar.. ve hala asla yapılamazları yapıyorlar.”(8)

Prezbiter kümeleri “çok tanrılar ve çok lordlar” geliştirdi. (1 Kor. 8:5) ve aralarında
farklı doktirinleri(Gal. 1:6) olan çok sayıda dini mezhepler vardı. Prezbiteryal guruplar
çeşitli tanrılarının sıfatları üzerinde çatıştılar. ve izleyici için rekabet “sunak sunağa
karşı kuruldu” (Optatus of Milevis, 1:15, 19, erken 4. asır). Konstantin in bakış açısından, tatmin edilmesi gereken birkaç hizipler vardı. Avrupalıların onda dokuzunun okuma yazma bilmediği kaba cehalet döneminde dini hizip gurupları arasında istikrar Konstantin’in sorunlarından biriydi.
Birçok tarihçinin mutlulukla tekrar ettiği pürüssüz genellemesi
olan Konstantin in Hıristiyan olması ve daha sonra resmi hoşgörü tanıması
tarihi gerçeklere aykırıdır ve edebiyatımızdann sonsuza kadar silinmelidir. (9).
Basitçe söylemek gerekirse, Konstantin in zamanında ortada Hıristiyanlık diye bir din yoktu, ve Konstantin in din değiştirmesi ve vaftiz edilmesi tamamıyla efsane olduğunu kabul edilir.(10)
Konstantin “asla teolojik ilim edinmedi” ve “dini sorularda ağırlıklı olarak
danışmanlarına bağlıydı” (11). Eusebeyus (260-339)a göre, Prezbiteryan guruplar arasında “çekişme o kadar ciddi büyümüştü ki, daha dindar devlet kurnak için güçlü eylem gerektiğini” Konstantin kaydetti, ama karşı tanrı hizipleri arasında bir uzlaşma getiremedi.(12)
Danışmanları Konstantin i prezbiterlerin dinlerinin “vakıflıktan yoksunluğu” ve
“resmi stabilizasyona ihtıyacı olduğu” şeklinde uyardılar.(13)
Konstantin parçalanmış dogmaların bu kafa karıştıran sisteminde kavramda nötr ve kanunla korunan yeni ve kombine bir devlet dini yaratma fırsatı gördü. 324 senesinde Doğu yu fethettiiğinde İspanyol dini danışmanı Kurtuba lı Osius u İskenderiye ye piskoposlara aralarında barış yapmalarını teşvik eden mektuplarla yolladı. Görev başarısızlıkla sonuçlandı ve Konstantin, muhtemelen Osıus un önermesiyle, tüm presbiter ve astlarına emreden bir kararname yayınladı.
“Halka ait eşşek, katır, ve atlara takılın ve İznik Şehrine seyehat edin.”
Ayrıca ayaktakımlarına vaaz ettikleri ifadeleri deriye sarıp getirmeleri ve iznik e
varışlarında Konstantine teslim etmeleri talimatı verildi.(14)
Parşomen tomarları, tanrılarının ve kurtarıcılarının efsanevi hikayeleri, vaaz ettikleri
doktirinlerin kayıtlarının toplam sayıları 2231 idi.(15)
Birinci İznik Konseyi ve Kayıp Kayıtlar

Konstantin

Böylece, tarihte ilk dini toplantı çağrıldı ve bugün İznik Konseyi olarak bilinir.
Eski büro düşüncesi hakkında bir çok detayların verildiği bir tuhaf olay oldu ve
o zamanda geçerli olan entellektüel iklimin net bir tablosu sunulur. Konsey
başkanlığından 4 sene önce Konstantin bir tek Güneş tanrısının üstünlüğünü savunan o
zamanın en iki giçlü tarikatından biri Sol Invictus, diğeri Mitraizm, tarikatına
inisiye edildi. Güneşe tapması sebebiyle 3 oturumdan ilkini günötesi tarihi olan
21 Haziran 325 de açması için Eusebyus a talimat verdi (16) ve Osıus un sarayındaki
salonda düzenlendi (17) ve böylece bu toplantıda Hıristiyanlık doğdu ve bu zamanda
alınan kararların etkilerini hesaplamak zordur.
İznik te toplanan Prezbiteryan meclisinin tutanakları hakkında orada bulunan Heraclea (Marmara Ereğlisi?) piskoposu Sabinyus şöyle söyledi:

“Konstantin, Eusebyus, ve Pamfilyus hariç bütün oturuma katılanlar hiç
birşeyden anlamayan okuma yazma bilmeyen basit yaratıklardı(18).

Bu eski Kilise adamlarının cahilliği ve eleştirilmez inandırılıcığına bir başka aydınlatıcı
itiraftı. Hayal kırıklığına uğramış blr Hıristiyan tarihçi Gallerden Llandaff piskoposu
Dr Rıchard Watson (1737-1816), daha ileri gidiyor ve toplantıya katılanlar hakkında
anlamsız bir salak gurup (19) ifadesinde bulunuyor. Kilise konseyleri için yaptığı
kapsamlı araştırmalarına Dr Watson ifadelerine şöyle son veriyor

“İznik Konsulündeki papazların hepsi Şeytannın etkisi altındaydı ve
kongre en alt seviyedeki ayak takımından oluştu ve en rezil iğrençlikler himaye edildi. “(20)

İşte bu çocuksu adamlar gurubu yeni bir dinin başlagıcından ve ilahiyata ait İsa Mesih in yaratılmasından sorumluydu. İznik deki yargılamanın hayati unsurlarının “tuhafça kanonlardan yokluğu ” nu Kilise kabul eder(21). Kısa zamanda onlara ne olduğunu göreceğiz. Bununla birlikte dayanan kayıtlara göre, Eusebyus ” İmparatorun sağında ilk koltuğu işgal etti İmparator adına ilk açılış konuşmasını sundu.” (22) Konsey de birçok Yunanlı temsilci vardı ama hiç bir Biritanyalı yoktu . “70 Doğulu piskopos” Asya hiziplerini temsil etti ve küçük sayıdakiler başka yerlerden geldiler (23).
Bu çocukça toplanmada epey çok mezhepler temsil edildi. Toplam 318 Piskoposlar rahipler, rahibeler, alt rahibeler, yardımcıları, ve şeytan çıkaranlar sadece tek tanrıyı kapsayan birleşik bir inanç sistemi üzerine tartışmak ve karar vermek için toplanmışlardı (24) Bu zamana kadar, büyük bir çeşitlilikte “Vahşi metinleri” (25) presbiterler arasında dolaştı ve onlar çok çeşitli Doğu ve Batı tanrıları
ve tanrıçalarını deseklediler: Jove, Jupiter, Salenus, Baal, Thor, Gade, Apollo, Juno, Aries, Taurus, Minerva, Rhets, Mithra, Theo, Fragapatti, Atys, Durga, Indra, Neptune, Vulcan, Kriste, Agni, Croesus, Pelides, Huit, Hermes, Thulis, Thammus, Eguptus, Iao, Aph, Saturn, Gitchens, Minos, Maximo, Hecla and Phernes. (26)
Birinci İznik Konseyine kadar Roma aristokrasisi esas olarak 2 Grek tanrısına ibadet etti: -Apollo ve Zeus- ama sıradan insanların büyük çoğunluğunun idolleri Jul Sezar veya Mitra dan biriydi. Sezar ölümünden (15 Mart M.Ö. 44) sonra Roma Senatosu tarafından tanrılaştırılmış ve dahasonra “İlahi Jul” olarak saygınlaştırılmıştı. Kurtarıcı kelimesi ismine yapıştırılmıştı, ve onun kelime anlamı, “tohum eken biri” yani, o bir fallik tanrıydı. Jül Sezar, “Tanrı tezahür etmiş ve insan yaşamının evrensel Kurtarıcısı” olarak karşılandı,ve halefi Augustus “bütün insan ırkının atalarının Tanrı ve Kurtarıcı” olarak adlandırılmıştı.(27)
İmparator Nero (54-68), sikkelerinde insanlığın kurtarıcısı olarak ölümsüzleştirilmişti.(28)
İlahi Jül Roma kurtarıcısı ve İmparatorluğun babası Romalı ayak takımınca 300 yıldan
fazla tanrı olduğu düşünülürdü. O Batı Prezbiterlerin metinlerinde ilah tı ama Doğu ve
Oryantel yazılarında tanınmıyordu. Konstantin in İznikte ki niyeti imparatorluğu için bütündini hizipleri bir ilah altında birleştirecek yeni bir tanrı yaratmaktı. Presbiterler den tartışmaları ve yeni tanrılarının kim olacağına karar vermeleri istendi. Delegeler
özel ilahlarının ince özelliklerini teşvik eden özel yazılarının dahil edilmesi için kişisel
motiflerini ifade edip kendi aralarında tartıştılar Toplantı boyunca, uluyan guruplar hararetli tartışmalara dalmıştı ve 53 tanrıların isimleri tartışma için masaya yatırıldı.

“Henüz konsey tarafından hiç bir tanrı seçilmezken mesele hakkında karar
vemek için oylamaya geçtiler… Oylama bir yıl ve beş ay sürdü.” (29)

Sonunda Konstantin toplantıya geldiğinde keşfettiki presbiterler bir tanrı üzerinde
anlaşamamışlar ama oylamayla 5 adaya indirmişlerdi. Bu adaylar Sezar, Kirişna, Mıtra,
Horus ve Zeus tu(30).
İznik te idareci ruhu Konstantin di ve onlar için yenii br tanrıya karar verdi. Biritiş hizipleri dahil etmek için büyük Druıd tanrısı HESUS ile doğunun kurtarıcı tanrısı Kirişna (Sanskıritçe Mesih Chrıst demek) birleştirilmesi sonucunda HESUS KİRİŞNA yeni Roma tanrısının resmi ismi olacaktı.
Bir oy alındı, ve ellerini gösteren çoğunluk (161 oy ve 157) la her iki ilah bir tanrı haline geldi. Uzun süredir devam eden putperest geleneği ugulayan Konstantin resmi toplantıyı ve Roma tanrılaştırma kararnamesini iki ilahı bir tanrı gibi yasallaştırmk için kullandı, ve demokratik rıza ile bunları yaptı. Yeni bir tanrı ilan edildi ve resmi olarak Konstantin tarafından tasdik edildi (Acta Concilii Nicaeni, 1618). Bu tamamen siyasi tanrılaştırma hareketi Hesus ve Kırişna yı kompozit tek bir kişi olarak Roma tanrıları arasına etkin ve yasal olarak yerleştirdi.
Bu soyutlama İmparatorluğun yeni dini için birleştirdi doktrinler için dünyevi varlığını ödünç verdi ve 9. asra kadar hiçbir alfabede J harfi olmadığından isim sonra Jesus Chrıst a dönüştü.
İnciller Nasıl Yaratıldı?
Konstantin sonra Eusebyus a konseyde sunulan yeni yazılardan toplanarak geliştirilecek tek tip derlemeyi organize etmesi talimatını verdi. Konstantin in talimatları

“Bu kitablarda iyi olanı ayırın kötü olanı atın. Bir kitapta iyi olanı öteki kitapta iyi olanla birleştirin. Ve biraraya getirilen ne varsa Kitabların Kitabı diye isimlendirilecek. Ve insanlarımın bütün uluslara tavsiye edeceğim doktirini olacak ki din uğruna artık hiç bir savaş olmayacak. “(31)

Konstantin onları şaşırtın dedi ve kitablar buna göre yazıldı. (32)
Eusebyus dünyadaki bütün dini doktirinlerin efsanevi hikayelerini presbiterlerin el yazısından örnekleri kullanarak tek olarak birleştirdi. Mitra ve Kırişna nın doğaüstü hikayelerini Biritanya Culdean inançlarıyla birleştirerek etkili olarak Doğu ve Batı prezbiterlerin söylemlerini evrensel yeni bir inanaca şekil vermek için bir araya getirdi. Konstantin mitlerin birleştirilen kolleksiyonunun çeşitli ve muhalif dini hizipleri bir temsili hikaye altında birleştireceğine inanıyordu.
Eusebyus sonra katiplerin üretmesi için düzenledi:
Elli gösterişli kopye okunabilir parşomenlere rahat taşınabilir şekilde sanatlarında iyice başarılı profesyonel katipler tarafından yazılacaktır.(33). Daha sonra Yeni tanıklıklar (New Testımonıes) adıyla bu kopyeler Konstantin e gönderilir. Tarihte ilk defa New Testament (Yeni Ahit) İsmi burada kullanılacaktır. Konstantin Yeni tanıklıklar kitabının Romalı Kurtarıcı Tanrının sözü olarak anılması ve bütün Roma İmparatorluğunda öğütleyen presbiterler için resmi olması için emir verir. (34)
Ve sonra önceki presbiteryal el yazmalarının ve kayıtlarının yakılmasını ve yazıları gizleyenlerin bulundukları takdirde kafalarının kesilmesini emreder. (35)
Kayıtın gösterdiği gibi, İznik Konseyi öncesi presbiteryal yazıları hayatta kalan bazı parçalar hariç artık yok olacaktı, ve ortadan kaldırılamayan bazı konsey kayıtları kilise için alarm etkisi sağlamıştır. Ne zaman sona erdiyse ersin 18. yüyılda Kilise tarafından atanan kurul tarafından konseyin kapsadığı vahşilik ve şiddet gösterişli Büyük ve Kutsal Meclis  başlığı altında gizlendi.
Bununla birlikte daha önceki Killise adamları başka bir görüş ifade ettiler.

İznik Konseyündeki
kutsal? adamlar

İkinci İznik Konseyi (786-87) ilk İznik Konseyini kınadı:
“Aptallar ve çılgınların bir kilise meclisi” ve iptal için aranan “kararlar
beyinlerinden sorunlu adamlar ile geçti ” (36)
Konstantin 337 senesinde öldü ama onun pagan inançlarıyla yeni bir dini
sistemin filizlemesi ile birçok yeni katılımlar kazandırdı. Daha sonra
Kilise yazarları Roma nın yasal statü dini yapan Konstantin i Hıristiyanlığın
Büyük Şampiyonu ilan edeceklerdi. (37).
Ancak tarihi kaynaklar bunun doğru olmadığını ortaya çıkarır. Hıristiyanlığı
yaratmasının sebebi kişisel çıkarlarıydı. (38). Ama daha 15. yüzyıla
kadar Hıristiyanlık olarak tanımlanmayacaktı. (39). Takip eden yüzyıllar boyunca,
Konstantin in Yeni Tanıklıklar interpolasyonlarla ve başka yazılarla genişletildi. (40)
Mesela Tvannalı Apollonyus un yeniden yapılandırılmış yazılarıda eklendi.(41)
Apolonyus un latinleştirilmiş ismi Pavlus tu (42), ve Kilise bugün o yazıları
Pavlus un mektupları olarak isimlendiriyor. Apolonyus un kişisel
hizmetçisi Süryani bir katip olan Damis Yeni Ahit in Demis i idi (2 Tim 4-10)
Kilise hiyerarşisi mektupların orijini hakkındaki gerçeği biliyordu.
1547 yılında ölen Kardinal Bembo, Papa 10. Leo nun sekreteri, meslekdaşı Kardinal
Sadoleto ya onları önemsememesi için öğütledi:

“Bu ıvır zıvırları (Pavlus un mektuplarını) kaldırın, böyle saçmalıklarla onurlu
bir adam olunmaz, onlar (Pavlus un mektupları) daha sonra sahnede gökten sinsi
bir ses tarafından tanıtıldı.”(43)

Kilise Pavlus un mektuplarının sahte olduklarını kabul ediyor.

“Hakiki mektuplar bile yazarlarının kişisel görüşlerine ağırlık vermek
için büyük ölçüde interpolasyon edildi.”(44).

Bununla birlikte 420 yılında ölen St Jerome Yeni Ahit in beşinci kitabı olan
Elçinin İşleri nin sahte olarak yazılmış olduğunu ilan etti(45).

Sinaitikus- en eski İncil

Eski bir İncil in Şok Keşfi
Yeni Ahit sonra bıktırıcı bir rahiplik propaganda parçası haline gelecekti ve Kilise
Yeni Ahit in İlahi İsa Mesih in dünyevi işlere müdahele ettiğini kaydettiğini
iddia edecekti. Ancak Mısırda bir ıssız manastırda görülmeye değer keşif sonradan
efsanevi hikayelerin toplanmasından müteşekkil (Encyclopédie, Diderot, 1759).
Hıristiyan metinlerinin sahtekarlık ölçüsünü dünyaya duyuracaktı. Yunanca merkep
derisine yazılmış Eski ve Yeni Ahitleri ihtiva eden kompozisyonun arkeologlar
takriben 380 yılından kaldığını söylemişlerdi. Bu kompozisyon çok zeki ve dindar
bir Alman İncil alimi olan Dr Constantin von Tischendorf (1815-1874) tarafaından
keşfedilmişti.
O dünyanın en eski incili olan bu kitabı Sinaitikus veya Sinai İncil i olarak
isimlendirdi. Dr von Tischendorf dünyanın ikinci en eski incili olan İskenderiye
inciline erişebiliyordu. Ayrıca en eski üçüncü incili olan Vatikan ın iç
kütüphanesinde olan Vatikan İncilinede erişebiliyordu.
19 uncu yüzyılın son çeyreğinde Sinai İncilinin ilk İngilizce tercümesi çıktığında
Hıristiyan dünyasında bir yakalanma ürpertisi yankılandı. Bu sayfalarda kaydedilen
bilgi Hıristiyanlığın tarihi iddialarına ihtilafta bulunmataydı. Hıristiyanlara tüm
modern Yeni Ahitlerdeki kasıtlı çarpıtmaların reddedilmez kanıtı sağlandı.
Sinai İncili sonradan basılan İncillerden o kadar farklıydıki varlığı tehdit
altına giren Kilise öfkeyle dıramatik yeni kanıtın iptali için çalıştı.
1883 yılında the London Quarterly Review de yayınlanan bir yazı dizisinde, Chichester
dekanı, John W Burgon Sinaitikus un daha evvel ve İsa Mesih in muhalif hikayesine
saldırmak için elindeki her retorik aleti kullandı, ve şöyle söyledi:

“…bir parçacık tereddüt olmadan, Sinaitikus skandal seviyesinde bozuktur… her yerde
bunu karşılamak için en utanç verici sakat metinleri sergileyen onlar olmuştur: hangi
süreç olursa olsun sahte okumaların en geniş tevdileri, eski gaflar ve gerçeğin kasıtlı
sapkınlıkları tanrı nın sözü nün bilinen herhangi bir nüshasında keşfedilebilir. ”

Dekan Burgon un endişeleri İncil hikayelerinin muhalif yönlerini yansıtmaktadır
zaten tarihsel olmayan belgelerin kumaşı ile yüzyıllar boyunca oynanması ile artık yeni
bir safhaya geçilmişti.
Ultraviyole ışık testinin Açıklanması
1933 sensinde Brıtısh Museum Sovyet hükümetinden Sinai İncilini 100 bin pounda satın aldı. Bunun 65 bin poundu kamu aboneleri tarafından karşılanmıştı. Satın alma
işleminden önce bu İncil Rusya nın St Petersburg daki İmparatorluk Müzesinde gösterildi, ve “Birkaç bilim adamı ona göz koymuştu.” (46) 1933 senesinde “dünyanın en eski İncili”(47) sergilendiğinde British Museum tarihinde eşsiz bir hacılık merkezi haline geldi. Çelişkilerini özetlemeden önce, bol bol hataları olan ve ciddi yeniden düzenleme içeren bu kodeks Yeni Ahit çalışmasına güvenilir bir kaynak olmadığı unutulmamalıdır.Bu anomaliler 1930’ların ortalarında British Museum’da gerçekleştirilen ultraviyole ışık testlerin bir aylık sonucunda maruz bırakıldı. Bulgular en az dokuz farklı editör tarafından çok sayıda pasajların yerini değiştirdiğini ortaya çıkardı. Test esnasında çekilen fotoğraflar mürekkep pigmentlerinin cildin derin gözeneklerinde muhafaza edildiğini ortaya çıkardı. Orjinal kelimeler ultraviole ışığının altında okunabiliyordu. Testlerin sonucunu okumayı arzulayanlar analisis yapan araştırmacıların kitabına başvurabilir: Brıtısh Museum El Yazılarının korumacıları departmanı(48).
İncillerde Sahtekarlık
Sinai Kutsal Kitabındaki Yeni Ahit günümüz Ahit le karşılaştırıldığında şaşırtıcı
14800 editoryal değişiklikler tesbit edilebilir. Bu değişiklikler herkezin
yapabileceği ve yapması gerektiği bir basit karşılaştırma egsersiziyle tanınabilir.
Hıristiyan orijinlerin ciddi çalışması Sinai Kutsal Kitabındaki Yeni Ahit
Versiyonundan oluşturulması gerekir. Sinaitikus reddedilmiş bu üç incili
taşıdığı önemli gerçektir Hermas in Çobanı (Karinus ve Lenthıus isimli
İki göğe yükseltilmiş hayalet tarafından yazılmıştır.)
Barnabas Mektubu ve Süleyman ın Şiirleri
Modern İncil erken sürümlerden tercümede beş kaldırışlar, ve 5000 den fazla eski kelimenin çeşitli yorumları üzerinde tercümanlar arasında anlaşmazlıklar sinirden kudurttu. Mesele bu üç incilin günümüz incillerinde yer almaması değilde Kiliseyi utandıran Sinaitikus ta yazılmayanlardır. Bir göze batan örnek Biblica Ansiklopedisinde ortaya çıkar (49). Burada Kilise eski kutsal kitaplardaki hariç tutulanlar hakkında bilgisini şöyle açığa vurur,

“Uzun zaman önce, Pavlus gibi, en eski İnciller kurtarıcımızın mucizevi doğumu
hakkında hiç birşey bilmedikleri yorumları sıksık yapılmışdı.” (49)

Eusebyus Yeni Şahitlikleri yazmak için katipler topladığında,
ilk önce ana versiyon ve örnek olacak tek bir belge ürettiği açıktır. Bu
versiyon bugün Markos İncili olarak bilinir ve yeni Ahitte ikinci olmasına rağmen
Kilise bu incili yazılmış ilk İncil olarak kabul eder (50), Matta ve Lukka İncillerinin
katipleri kendi yazdıklarını derlenmesi için Markos yazılarına kaynak ve çerçeve
olarak bağlıydıylar. Yuhanna İncili bu yazılardan bağımsızdı, ve geç 15. yüzyıl
teorisinde Yuhanna İncilin daha sonra daha önce yazılanları takviye için yazıldığı
gerçektir(51). Böylece, Sinaitikus taki Markos İncili tarihte ilk günümüz İncilinden
tamamen farklı İsa Mesih hikayesini taşır ve yaklaşık 30 yaşındaki İsa ile başlar
(Markos 1-9). Meryem anadan bakire doğumdan, Herod un erkek çocukları katliamından bahsetmez.
Günümüz sürümlerinde Markos 1-1 açılışındaki İsa yı Tanrının Oğlu diye tanımlayan
kelimeler orda yer almaz. Günümüzdeki toplam 51 Mesih kehanetleri Davut as a kadar
süren Mesih kan bağı aile ağacı eski incillerde yer almaz. Sinaitikus Lazarus
un diriltilmesi olayları hakkında çelişkili versiyonları taşır ve olağanüstü
ihmaller ortaya çıkar; daha sonra Hıristiyan inancının merkez doktirini olan
diriliş (the resurrectıon) İsa Mesih in gözükmeleri, ve cennete yükselmesi.
Hiç bir eski Markos İncilinde yeniden dirilen İsa nın doğaüstü görünümü
kaydedilmemiştir ama modern inciller içinde 500 den fazla kelime görünür.
(Mark 16 9-20) sonradan eklemelerdir.Yeniden dirilişten sonraki gözükmeler Sinai
İncilinde yer almadığı gibi İskenderiye, Vatikan, Bazae İncillerinde ve K harfiyle
kodlanmış Markos İncilinin Latin el yazmalarında da yer almaz. Bunlar en eski
Ermeni Yeni Ahit versiyonlarındada, altıncı asır Habeşi versiyonlarında ve
dokuzuncu asır Aglo Sakson İncillerindede yoktur. Bununla birlikte 12. yüzyıl
İnciller de diriliş ayetlerini katipler tarafından yıldız işaretleri ile sahte geçişleri
göstemektedir. Kilise dirilişin Hıristiyan dini için temel arguman olduğunu iddia ediyor(52), ancak en eski Markos incillerinde dirilmiş İsa Mesih in doğaüstü gözükmesi
kayıt edilmemiştir. İsa Mesih in dirilişi ve göğe yükselmesi Hıristiyanların
olmazsa olmasıdır(53),
(1 Cor. 15:17) de Pavlus a aftedilen kelimelerle teyit ediliyor
“Eğer Mesih dirilmemiş ise imanınız boşunadır”
Markos İncilindeki diriliş ayetleri evrensel olarak kabul edilmiş sahtekarlıklardır
ve Kilise aynı fikirde olduğunu şöyle beyan ediyor:
“Sonucunda Markos İncili kuşkusuz orijinal değil… Neredeyse tüm
bölüm sonradan derleme”(54).
Bu Kilise tarafından muhakkak cesur bir açıklama ancak Kilise sahtekarlığı
dogması içine kabul etmiş ve Hıristiyanlığın temeli yapmış.
Hayali diriliş anlatıların eğilimi devam ediyor. Yuhanna İncilinin tamamen
havarilerine İsa’nın dirilişi açıklamasına ayrılmış 21. son bölümü altıncı
yüzyıl sahtekarlıktır.
Kilise bunu kabul eder:

“Bundan çıkarabilecek tek sonuç 21. bölümün daha sonraları eklendiğidir
ve bu nedenle İncil e bir ek (appendiks) olarak kabul edilebilir.”(55)

Büyük Yerleştirme ve Büyük İhmal
Luka İncilinin günümüdeki modern versiyonları Sinaıtukus taki aynı İncilden
şaşırtıcı 10000 fazla kelimeye sahiptir. Bu kelimelerin altısı İsa için ve cennete
taşındı demektedir, ama bu anlatış elde olan hiçbir eski Luka İncilinde yer almaz(56).
Eski versiyonları günümüz İsa Mesih in göğe yükseliş açıklamalarını doğrulamaz,
bu tahrif açıkça aldatmak için bir kasıt gösterir. Bugün, Luka İncili kanonik
inciller arasında en uzun olanıdır, çünkü toplam 8500 kelime civarında olağanüstü
15. yüzyıl ekleme ile Büyük yerleştirme ihtiva eder.(Luka 9:51-18:14). Bu incil
içine sahtelerin yerleştirilmeleri modern Hıristiyan analistleri şaşırtır. Kilise:
“Bu pasajların karakteri çıkarım sonucu ithamları tehlikeli yapar “(56).
Daha dikkat çekici, en eski Luka İncili 6-45 ten 8-26 ya kadar, toplam 1547 kelime,
bütün ayetleri atlar ve bu durum papazlar arasında Büyük İhmal olarak bilinir.
Günümüz versiyonlarında bu delik başka incillerden çalınan pasajlarla tıkanmıştır.
Dr Tischendorf yeni Luka İncili versiyonlarında Son Akşam yemeğini ihtiva eden 3
paragraf 15. yüzyılda göründüğünü keşfetti, ama Kilise hala İncillerini katkısız tanrının
sözü olarak yutturuyor. (57)
İslah Endeksleri
Yeni Ahit ile olduğu gibi, eski Kilise Babalarının yazıları yüzyıllarca devam eden
kopyeleme ile zarar verilmiş ve kayıtlarının çoğu kasten yeniden yazılmış veya örtbas
edilmişti. Trent Konseyi (1545-1563) kararlarını benimseyen Kilise silme işleminı
uzattı ve eski Hıristiyan yazılarından silinecekler için özel bilgilerin bir listesinin
hazırlanması için emir verildi.(58).
1562 yılında Vatikan Endeks Expurgatorius (İslah) adı verilen özel bir sansür
ofisi kurdu. Bu ofisin amacı günümüz doktirinlerine karşı ifadeler taşıyan eski Kilise
babalarının hatalı pasajlarını yasaklamaktı.
Vatikan arşivcileri Babaların hakiki kopyeleriyle karşılaştıklarında expurgatory (İslah)
endeksine göre düzelttiler(59).
Tüm Patristik yazıların değeri hakkında ciddi şüpheler kamuoyuna açıklandı(60).
Biblica Ansiklopedisi nin açıkladığı çok önemli gerçekte yaklaşık 1200 senelik
Hıristiyan tarihinin bilinmiyor olmasıdır.
Ne yazıkki 1198 öncesi (Kilise) kayıtlarından sadece birkaçı açıklandı bu yeni
papa olan Innocent III ün eski Kilisenin bütün kayıtlarını Gizli Arşivleri kurarak
örtbas etmesi bir şans eseri değildir.(61).
Yedi buçuk yüzyıl sonra, Arşivlerde bazı seneler harcayan Profesor Edmont S Bordeaux
Büyük Pan Nasıl Öldü isimli kitabı yazdı.

“Bütün Kilise tarihi hiçbirşey değil ama geriye dönük bir fabrikasyondur’ isimli
başlıklı bölümünde şunu söylüyor: Kilise sonraki yaptıklarını ön tarihledi, bazı
yeniden yapılmış, bazı gözden geçirilmiş, bazı sahtesi yapılmış olanlarki Kilisenin
tarihinin nihai ifadesinde yer aldı….Kilisenin takdiği kilise tarafından çok daha
sonra yazarlarının yazdıklarını çok daha önce yazılmış gibi göstermek ve böylece
birinci ikinci ve üçüncü yüzyıllar için kanıt teşkil edeceklerdi..” (62)

(Yani 1200 yıl öncesi tarihi için gizlediği boşluğu kapamak için Kilise sonradan
yazılanları o tarihlerde yazılmış gibi sundu. Tabiki bu apaçık sahtekarlık. Ne
gizliyorlar ve ne örtas ediyorlar soruları geliyor insanın aklına)
Profesör Bordeaux un buluşlarına bir destek olarak Papa Beşinci Sikstus 1587 de
resmi bir Vatikan yayıncılık bölümü kurdu ve kendi kelimeleriyle şöyle konuştu:
‘Kilise tarihi şimdi kuruldu…kendi hesabımızın yayınını takip edeceğiz’
(Encyclopédie, Diderot, 1759).
Vatikan kayıtlarına göre Papa Beşinci Sikstus papalık hayatının 18 ayını Yeni
Öğrenim isimli yeni br İncil yazmak ve Katolikliğe tanıştırmak için harcadı(63).
İncil Yazarları Kafir Olarak Açıklandı
Kilisenin kendi tarihini kendi yazdığının kanıtı Diderot’s Encyclopédie sinde
bulundu ve 1759 senesinde Papa 13. Clement (1758-69) İncil yazarlarının kafir olarak
açıklanmasından hemen sonra yok edilmesini emretmişti. Bu senaryoda yer alan
başka şey vardı, ve bu Katolik Ansiklopedisinde kaydedildi.
Kilise, tüm 27 Yeni Ahit yazıları hayata isimsiz başladığını itiraf ediyor ve
İncillerinin ve mektuplarının kimin yazdığını bilmemesinde bir büro zihniyeti
takdiri ortaya çıkar.

“Böylece İncillerin şimdiki başlıkları misyonerlere (evancelist)
dayandırılamaz. Onlara [Yeni Ahit koleksiyonuna] ancak bu yazılarla ilgili eski
yazarlara geri gitmeyen başlıklar verildi”(64).

‘Bizim İncillerin başlıkları yazarlık göstermek için niyet edilmemişti’
ve başlıkların onlara yapıştırılmış olduğunu Kilise böyle savunuyor(65).
Böylece, onlar halka bildirildiği gibi Matta , Markos, Lukka, ve Yuhanna ya
göre İnciller değildiler. Bu itirafın tüm gücü gerçek Apostolik İncillerin
olmadığını ortaya çıkarır ve Kilise’nin karanlık yazıları bugün Hıristiyan
vakıf ve inancının zeminini ve ayağını somutlaştırmaktadır.
Sonuçları tüm Yeni Ahit’in İlahi kökenli olduğu iddiası için ölümcüldür ve
Hıristiyan metinlerinin özel bir yetkiye sahip olmadıklarını ortaya çıkarır.
Yüzyıllarca, uydurulmuş İnciller şimdi yanlış olduğunu itiraf edilen Kilise
Sertifikasının özgünlüğünü deler ve Hıristiyan yazılarının tamamen safsata,
yanıltıcı, olduğuna kanıtlar sunmaktadır.
Yıllarca süren özel Yeni Ahit araştırmasından sonra Dr Tischendorf en eski
ve en yeni İnciller arasındaki farklılıklarda dehşeti ifade etmiş ve anlamakta
güçlük çekmişti.

“…Katipler nasıl oraya buraya basit fiili olmayan değişiklikler getirmek
için kendilerine izin vermişlerdi, ama maddi açıdan esas anlamını etkiledi ve
daha kötüsü hala bir pasajı kesmekten veya eklemekten cekinmediler.“(66)

Yıllarca süren Yeni Ahitin fabrikasyon doğasını doğrulamaktan sonra hayal
kırıklığına uğramış Dr Tischendorf günümüz sürümleri nin bir çok yerde
değiştirildiğini ve doğru olarak kabul edilemeyeceklerini itiraf etti(67).

Hıristiyanlık işte budur

Hıristiyanlık aslında nedir?
Öyleyse sorulacak önemli soru budur: Eğer Yeni Ahit tarihi değilse, nedir o zaman?
Dr Tischendorf cevabın bir bölümünü Sinai İncilinin 15 bin sayfalı kritik
notlarında cevaplandırdı:

“İsa Mesih’in şahsiyeti birçok din için anlatıcı yapılmış gibi görünüyor.’
Bu Hint destanı (epik) Mahabharata harfi harfine bugünkü İncillerde nasıl
gözüktüğünü açıklar”

( e.g., Matt. 1:25, 2:11, 8:1-4, 9:1-8, 9:18-26)
Yunan devlet adamı Sikyon lu Aratus (271-213 BC) un Fenomena sından pasajlar
Yunan filozof Kleantes (c. 331-232 BC) tarafından yazılmış
Zeus için ilahilerden alıntılar ve 7 erdemli Grekten biri Menander in Thaısi
(c. 343-291) inden 207 kelime niçin Yeni Ahitte bulunur?
Yarı efsanevi Grek şair Epimenides (7. veya 6. yy BC) den alıntılar İsa
Mesih in dudaklarına uygulanmıştır. Ve Jupiter in meraklı şiirlerinden
(c. 150 BC; yazar bilinmiyor) 7 pasaj Yeni Ahitte yeniden yayınlandı.
Tischendorf’un sonuçları Profesör Bordeaux un İsa Mesih alegorisi (kinayesi)
Tanrı Ahura Mazda nın İlahi oğlu ve yaklaşık 400BC yıllarında Pers
İmparatorluğunun ilk krallarının Mesihi, Mitra masalından elde edilmiş olduğu
gibi Vatikan bulgularınıda destekler. İsa nın bir mağara ahırında doğumunda
Doğu dan bir yıldızı takip eden mecusiler hazır bulundu. Altından hediyeler,
buhur ve mür (sarı sakız) getirdiler (Matta 2:11) ve çobanlar yeni doğan
bebeğe taptılar. O dünyaya papaların çeşitli modellerde 15. yüz yıla kadar
taklit ettiği bir Mitraik kap giyerek geldi. Testis (Tiriniti) inancıın biri,
kaya da duran, dininin temelinin amblemi, ve balla meshedilmiş Mitra idi.
Helyos ve öteki 11 arkadaşları ile son Akşam Yemeği sonunda Mitra çarmıha
gerildi, ketene bağlandı, kaya mezara koyuldu ve 25 Martta (Bahar ekinoksta
dolunay, Ester :Babil tanrıçası İştar.) üçüncü günde yükseldi.
Evrenin ateşli yok olması Mitraizm in önemli doktirini idi- Mitra bu zamanda
dünyaya kişi olarak döneceğine ve hak eden ruhları kurtaracağına söz vermişti.
Mitra hayranları Hıristiyanların Aşai Rabbani ayinine paralel ve öncesinde 4
asır dan fazla düzenlenen ekmek ve şarap ziyafetine katılırlardı.
Hıristiyanlık Mitraizmin Culdees lerin Druidik ilkeleriyle ve bazı eski Mısır elementlerle Grek filozofisi, ve bazı Hindu görüşleriyle kaynaştırılmış Mitraizmin bir
uyarlamasıdır. (Hıristiyanlık öncesi Vahiy İncili, Book of Revelatıon, aslında Osiris ve İsis gizemleri isimli kitaptı.)
Neden İsa Mesih hakkında hiç bir kayıt yok?
Birinci asırdan dördüncü asıra kadar yazılmış meşru dini ve tarihsel
yazılarda İsa Mesih ve Kilisenin hayatına eşlik ettiğini söylediği olağanüstü
olaylar hakkında herhangi bir referans bulmak mümkün değil.
Aşağıdaki bilgi Frederic Farrar (1831-1903) of Trinity College, Cambridge)
den gelir:

“Tarihin bizim için bir tek bile kesin ve mutlak sözü veya insanlığın
kurtarıcısının hayatındaki durumu mumyalamaması şaşırtıcıdır….Bütün
tarihte bir kimsenin İsa yı gördüğüne veya onunla konuştuğuna dair hiç
bir beyan yoktur. Dört İncilde aktarılan olaylar hakkında çağdaş
yazarların sessizliği kadar hiç birşey şaşırıtıcı değildir.”(68)

Bu durum tarihi ve Yeni Ahit anlatıları arasında bir çatışma çıkarır.
Dr Tischendorf şu yorumu yaptı:

“İsa Mesih in hayatı hakkında dördüncü asır esasında din adamlarınca
düzenlenmiş yazılar dışında başka bilgi kaynağına sahip olmadığımızı
dürüstçe kabul etmeliyiz.”(69).

Yüzyıllarca süren sessizlik için bir açıklama var:
Hıristiyanlığın inşası dördüncü asrın ilk çeyreğinin sonuna kadar
başlamadı, bu sebeble Papa 10. Leo (Ölüm 1521) Mesih için masal demişti(70).
“Bu Mesih masalının bizim için ne kazançlı batıl inanç olduğunu iyi biliriz.”
Papa 10. Leo (1513-1521)

İtiraf

Kaynaklar
(1) http://www.bibliotecapleyades.net/biblianazar/esp_biblianazar_40.htm
(2) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. iii, p. 712
(3) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. vi, p. 137, pp. 655-6.
(4) Catholic Encyclopedia, op. cit., pp. 656-7.
(5) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. xiv, pp. 370-1.
(6) Life of Constantine, attributed to Eusebius Pamphilius of Caesarea, c. 335, vol. iii, p. 171;
The Nicene and Post-Nicene Fathers, cited as N&PNF, attributed to St Ambrose, Rev. Prof.
Roberts, DD, and Principal James Donaldson, LLD, editors, 1891, vol. iv, p. 467
(7) The Dictionary of Classical Mythology, Religion, Literature and Art, Oskar Seyffert,
Gramercy, New York, 1995, pp. 544-5
(8) Contra Celsum [“Against Celsus”], Origen of Alexandria, c. 251, Bk I, p. lxvii, Bk III, p. xliv, passim
(9) Catholic Encyclopedia, Pecci ed., vol. iii, p. 299, passim
(10) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. xiv, pp. 370-1
(11) Catholic Encyclopedia, New Edition, vol. xii, p. 576, passim
(12) Life of Constantine, op. cit., pp. 26-8
(13) ibid.
(14) The Catholic Dictionary, Addis and Arnold, 1917, “Council of Nicaea” entry
(15) Life of Constantine, op. cit., vol. ii, p. 73; N&PNF, op. cit., vol. i, p. 518
(16) Catholic Encyclopedia, New Edition, vol. i, p. 792
(17) Ecclesiastical History, Bishop Louis Dupin, Paris, 1686, vol. i, p. 598
(18) Secrets of the Christian Fathers, Bishop J. W. Sergerus, 1685, 1897 reprint
(19) An Apology for Christianity, 1776, 1796 reprint; also, Theological Tracts, Dr
Richard Watson, “On Councils” entry, vol. 2, London, 1786, revised reprint 1791
(20) An Apology for Christianity, op. cit.).
(21) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. iii, p. 160)
(22) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. v, pp. 619-620
(23) Ecclesiastical History, ibid.
(24) An Apology for Christianity, op. cit
(25) Catholic Encyclopedia, New Edition, “Gospel and Gospels”
(26) God’s Book of Eskra, anon., ch. xlviii, paragraph 36
(27) Man and his Gods, Homer Smith, Little, Brown & Co., Boston, 1952
(28) ibid.
(29) God’s Book of Eskra, Prof. S. L. MacGuire’s translation, Salisbury, 1922,
chapter xlviii, paragraphs 36, 41
(30) Historia Ecclesiastica, Eusebius, c. 325
(31) God’s Book of Eskra, op. cit., chapter xlviii, paragraph 31
(32) Life of Constantine, vol. iv, pp. 36-39
(33) ıbıd.
(34) Life of Constantine, vol. iii, p. 29.
(35) ibid.
(36) History of the Christian Church, H. H. Milman, DD, 1871
(37) Encyclopedia of the Roman Empire, Matthew Bunson, Facts on File, New York, 1994, p. 86
(38) A Smaller Classical Dictionary, J. M. Dent, London, 1910, p. 161
(39) How The Great Pan Died, Professor Edmond S. Bordeaux [Vatican archivist], Mille
Meditations, USA, MCMLXVIII, pp. 45-7
(40) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. vi, pp. 135-137; also, Pecci ed.,
vol. ii, pp. 121-122
(41) Secrets of the Christian Fathers, op. cit
(42) A Latin-English Dictionary, J. T. White and J. E. Riddle, Ginn & Heath, Boston, 1880
(43) Cardinal Bembo: His Letters and Comments on Pope Leo X, A. L. Collins, London, 1842 reprint
(44) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. vii, p. 645
(45) (“The Letters of Jerome”, Library of the Fathers, Oxford Movement, 1833-45, vol. v, p. 445
(46) The Daily Telegraph and Morning Post, 11 January 1938, p. 3
(47) ibid.
(48) Scribes and Correctors of the Codex Sinaiticus, H. J. M. Milne and
T. C. Skeat, British Museum, London, 1938)
(49) Adam & Charles Black, London, 1899, vol. iii, p. 3344
(50) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. vi, p. 657
(51) The Crucifixion of Truth, Tony Bushby, Joshua Books, 2004, pp. 33-40).
(52) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. xii, p. 792
(53) ibid.
(54) Encyclopaedia Biblica, vol. ii, p. 1880, vol. iii, pp. 1767, 1781; also, Catholic
Encyclopedia, vol. iii, under the heading “The Evidence of its Spuriousness”; Catholic
Encyclopedia, Farley ed., vol. iii, pp. 274-9 under heading “Canons”).
(55) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. viii, pp. 441-442; New Catholic
Encyclopedia (NCE), “Gospel of John”, p. 1080; also NCE, vol. xii, p. 407
(56) (“Three Early Doctrinal Modifications of the Text of the Gospels”, F. C.
Conybeare, The Hibbert Journal, London, vol. 1, no. 1, Oct 1902, pp. 96-113)
(56) Catholic Encyclopedia, Pecci ed., vol. ii, p. 407
(57) “Are Our Gospels Genuine or Not?”, op. cit.
(58) Delineation of Roman Catholicism, Rev. Charles Elliott, DD, G. Lane & P. P.
Sandford, New York, 1842, p. 89; also, The Vatican Censors, Professor Peter Elmsley,
Oxford, p. 3 27, pub. date n/a).
(59) Index Expurgatorius Vaticanus, R. Gibbings, ed., Dublin, 1837; The Literary Policy
of the Church of Rome, Joseph Mendham, J. Duncan, London, 1830, 2nd ed., 1840;
The Vatican Censors, op. cit., p. 328
(60) The Propaganda Press of Rome, Sir James W. L. Claxton, Whitehaven Books,
London, 1942, p. 182
(61) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. xv, p. 287
(62) How The Great Pan Died, op. cit., p. 46
(63) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. v, p. 442, vol. xv, p. 376
(64) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. vi, pp. 655-6
(65) Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol. i, p. 117, vol. vi, pp. 655, 656
(66) Alterations to the Sinai Bible, Dr Constantin von Tischendorf, 1863,
available in the British Library, London
(67) When Were Our Gospels Written?, Dr Constantin von Tischendorf, 1865,
British Library, London
(68) The Life of Christ, Frederic W. Farrar, Cassell, London, 1874
(69) Codex Sinaiticus, Dr Constantin von Tischendorf, British Library, London
(70) Cardinal Bembo: His Letters…, op. cit


ALINTI